Haar naam was Fanny (en is dat nog steeds trouwens)

Ons gezin is gisteren uitgebreid. We hebben haar gehaald. Met ons vieren in de auto naar Den Helder en met ons vijven terug. Dat ging niet zomaar. De plek des heils was Dierentehuis 't Schuthok aan de Rijksweg in de Noord-Hollandse marinestad; geen dieren-azc dus, nee een dierentehuis. Die benaming alleen al geeft aan dat men er haar bewoners een warm hart toedraagt. En zo is het ook. Dat betekent ook dat je één van die bewoners niet zomaar meekrijgt.
Voordat we gisteren in de auto stapten was er al contact geweest, via email en via de telefoon. Door dat contact wisten we ook dat er meer kapers op de kust waren. En uit ervaring wisten we dat, als we haar echt graag in ons midden zouden willen hebben, we niet moesten aarzelen. Want de rit naar Den Helder kende een lange voorgeschiedenis met veel hoopvolle momenten maar evenveel teleurstellingen. We hadden al verschillende pogingen gedaan, maar hij of zij bleek al óf door een ander geadopteerd te zijn óf bij nader inzien toch niet geschikt voor ons.
Het Internet speelde bij onze zoektocht een cruciale rol. De website http://www.ikzoekbaas.nl/ werd dagelijks bezocht, soms zelfs meerdere keren. Opname als favoriet in Delicious en/of het plaatsen van een RSS-feed waren daarom niet aan de orde. Ook al zou er geen nieuws zijn, we moesten gewoon even kijken. Uit het gesprek dat we gister met medewerkster Gina hadden, bleek overigens de zegen van het Internet voor dierenasielbewoners in het algemeen en voor honden in het bijzonder. De genoemde website bevat een overzicht van alle dieren in Nederlandse asielen, én tehuizen dus. Van elk dier worden bijzonderheden gegeven als ras, leeftijd, schofthoogte e.d., een beschrijving waarin ook het karakter van de hond wordt geschetst en last but not least een foto. Je kunt op deze manier thuis gemakkelijk aan de weet komen of er ergens in Nederland de hond, kat of parkiet van je dromen beschikbaar is. En, vertelde ze, als die op deze manier wordt gevonden dan rijdt men zonder probleem twee of drie uur om het dier op te halen. De verblijfsduur van dieren in asiels is behoorlijk verkort sinds het Internet haar intrede heeft gedaan.

Ook wij kregen voor het eerst via digitale weg 'contact' met Fanny. Op een dag verscheen ze op het beeldscherm, een zesjarig 'spanielachtig' teefje. In de karakterschets van Fanny lazen we o.a.: "Zou Fanny een mens zijn, dan zou ze het graag gezellig maken: kaarsje aan, hapje en drankje er bij, gewoon knusjes. Geloof het of niet, ook honden kunnen zo'n uitstraling hebben, en Fanny heeft het. Deze leuke roodbruine kruising Spaniel is vriendelijk naar mensen, onbekend of bekend maakt niet uit."
Bij de helft van het gezin was het liefde op het eerste gezicht, de andere helft had iets meer tijd nodig, maar uiteindelijk gingen we allemaal voor de bijl. En zo voerden we gistermiddag om een uur of drie een adoptiegesprek. Over en weer werden veel vragen gesteld. Vooral ook van onze kant, want wij zijn niet meer dan beginners, hebben geen enkele ervaring met honden. Vol bewondering kijken we onregelmatig naar Cesar Millan in The Dog Whisperer, maar dat is wat anders dan putten uit eigen ervaring.
De vragen betroffen vooral de voeding en beweging want naast de probleemloze hond die Fanny lijkt te zijn is er één punt van zorg of aandacht, hoe je het maar wilt noemen. Toen we na het gesprek met haar kennis maakten zagen we het zelf ook meteen. Ze is dik, veel te dik. Door haar forse overgewicht is ze ook kortademig. "Dat kan zeker van invloed zijn op haar stemming en stressbestendigheid", lazen we over haar. De levensstijl zal dus moeten worden aangepast naar minder eten en meer bewegen.
Nadat we een eindje met Fanny hadden gewandeld en Gina en wijzelf ook hadden geconstateerd dat het klikte tussen Fanny en ons, moest het besluit omtrent adoptie uiteindelijk worden genomen door de directeur van de instelling. We wachtten in spanning af en waren opgelucht toen deze haar fiat gaf. De papieren konden worden getekend en we mochten haar nu meenemen. "Fanny springt blij de auto in", zo hadden we al gelezen. Dat viel tegen. Ze wilde wel en ze leek ook blij maar door haar overgewicht moesten we haar een zetje, zeg maar gerust een flinke zet, meegeven. Maar toen ze eenmaal achter in de auto zat was het goed en leek het wel of ze al jaren bij ons was.

We've got 'r

Bron: website http://www.ikzoekbaas.nl/

Zoals de titel al aangeeft heet ze Fanny. Echt mooi vinden we die naam niet en we zijn dan ook naarstig op zoek naar een andere voor de liefste hond van de wereld. Suggesties zijn van harte welkom. Het is in dit verband misschien goed te weten dat ze in Tsjechië is geboren.